به گزارش خبرگزاری «حوزه» از اصفهان، آیت الله سید ابوالحسن مهدوی، صبح امروز در جمع طلاب اصفهان، پیرامون بحث مراتب شکر، اظهار کرد: اولین مرحلۀ شکر این است که انسان به فقر خودش توجه داشته باشد و بداند که فقیر محض است و اگر نعمتی دارد، آن را به‌طور مستقل به‌دست نیاورده است، بلکه خدای متعال این نعمت را به او عطا فرموده است؛ همچنین بفهمد کاملاً به لطف و فضل مُنعم محتاج است.

وی ادامه داد: توجه به نعمت و احتیاجی که انسان به آن نعمت دارد، در آیات قرآن کریم نیز آمده است: «کُلُوا مِن رِزقِ رَبِّکُم وَ اشکُرُوا لَه»(از روزی پروردگارتان بخورید و شکر او را به جا آورید) یعنی توجه داشته باشید که به رزق پروردگارتان محتاجید و با این دید، از رزق الهی استفاده کنید.

عضو خبرگان ر هبری تصریح کرد: دومین نکته‌ای که انسان شاکر باید به آن توجه کند، این است که این لطف و احسان از سویِ چه کسی نصیب او شده است؛ زیرا کسی‌که توجه به مُنعم نداشته باشد، از او تشکر نمی‌شود.

وی افزود: اگر به انسانی خواب یا بیهوش نعمتی بدهند، تشکر نمی‌کند؛ همچنین اگر انسانی صاحبِ نعمت خود را نشناسد یا غافل باشد یا با دیگری اشتباه بگیرد، در واقع، از مُنعم واقعیِ خود تشکر نمی‌کند.

آیت الله مهدوی عنوان کرد: مرحله‌ی سوم شکرگزاری، اَدای شکر است، اگر کسی بتواند از دو مرحله‌ی قبلی عبور کند، به مرحله‌ی‌ سوم می‌رسد که خودِ شکرگزاری است؛ یعنی انسان در مقابل پروردگار خود، اول محتاج‌بودن خود را می‌فهمد و در می‌یابد که آنچه دارد از خودش نیست؛ سپس به نعمت‌دهنده‌ی حقیقی، خداوند سبحان، توجه می‌کند و در نتیجه‌ی این مراحل، فرد در مقابل خالق خود خضوع پیدا می‌کند و در مقام تجلیل از او بر می‌آید، چنین فردی در اصل، خداوندسبحان را برای بخشش نعمت، سپاس می‌گوید.

امام جمعه موقت اصفهان یادآور شد: در مرحله‌ی چهارم، انسان شاکر به این حقیقت می‌رسد که اگر واقعاً، بخواهد از مُنعم تجلیل کند، باید نعمت را در مسیر رضایت او به کار گیرد و از معطل گذاشتن نعمت یا به کارگیری آن در غیر مسیر رضایت مُنعم بپرهیزد.

وی خاطرنشان کرد: در مقابل، کسی‌که نعمتی را در مسیر نادرست به کار می‌گیرد، مثلاً انگور را برای شراب‌ساختن استفاده می‌کند، کفران نعمت کرده است؛ زیرا این کار در مسیر رضایت الهی نیست، بنابراین انسان شاکر در مرحله‌ی چهارم، نعمت را در مسیر رضایت مُنعم به کار می‌بندد تا به رستگاری و کمال برسد.

وی بیان کرد: توجه داشته باشید که  این قانون درباره‌ همه‌ نعمت‌های الهی است که باید نعمت ها در مسیر رضایت الهی مصرف شود، یعنی شکرگزار حقیقی باید از چشم، گوش، زبان، دست و دیگر جوارح خود در راهی استفاده کند که مورد رضایت خالق باشد.